Direct naar artikelinhoud

Douwe Bob: 'Ik heb me als een egoïstische lul gedragen'

Een geloofwaardige plaat over een gebroken hart maken, lukte Douwe Bob (25) pas toen hij zelf door liefdesverdriet werd overmand. En hoe. Hij vulde drie maanden met alleen maar drinken en huilen. 'Het is het ergste gevoel dat er bestaat.'

Douwe Bob: 'Ik was niet zo'n leuke jongen meer.'Beeld Ernst Coppejans

Afgelopen nacht om vier uur schoot Douwe Bob Posthuma wakker in bed. De deurbel. Er is iets ergs gebeurd, was zijn eerste gedachte. Hij keek naar buiten. Op de stoep stond een hem onbekende vrouw. In beschonken conditie, zo bleek. 

"Ze zei eerst: 'Oh, je bent het echt.' En vroeg daarna of er hier nog wat te beleven viel. Nou, nee dus. Ik lig te slapen, gek! Hoe kom je erbij zoiets debiels te bedenken?"

De ochtend erop zet hij sterke koffie aan het kookeiland van zijn appartement in het Oostelijk Havengebied. Grijs alpinopetje op het hoofd, vest boven de strakke jeans. 

Enige vrouwelijk gezelschap is Tammy, Douwe Bobs eenogige shih tzu, vernoemd naar Tammy 'Stand by your man' Wynette. De muzikant kriebelt het hondje onder haar buik. "Jij was ook geschrokken vannacht, hè schatje?"

In de loft vangt een gouden kunststof palm de meeste aandacht. Gitaarkoffers slingeren overal. In het zitgedeelte domineert een antieke jukebox, aan de andere kant van de ruimte een witte vleugel van Lipp & Sohn en even verderop een badkuip op een podium. 

Aan de wanden grote, surrealistische schilderijen van de hand van vader Simon Posthuma en twee kleine werken van Aatje Veldhoen en Joan Miró.

Na het pand van zijn vader op de Ceintuurbaan is dit het tweede eigen huis dat Douwe Bob ooit bewoont. Of nee, wacht, het derde: "Ik heb kort een kamer gehad bij het Museumplein. Op een middag zat ik akoestische gitaar te spelen. Stond er ineens politie voor de deur."

"Ontzéttende geluidsoverlast, had de buurman doorgegeven. Oké, jongens, wacht heel even, heb ik gezegd. Hier hoef ik niet meer te wonen. Daahaag. Ik heb mijn spullen bij elkaar gegraaid en ben vertrokken."

Eerst naar zijn moeder. Daarna naar het huis van zijn vader. Dat stond leeg nadat die in een verpleeghuis was opgenomen. Simon Posthuma (79) lijdt aan korsakov en was er even daarvoor onder invloed van alcohol van de trap gevallen. 

"Nee, moeilijk vond ik het niet mijn vaders huis te verlaten," zegt Douwe Bob. 

"Ik heb daar ook een groot deel van mijn jeugd doorgebracht. In dat huis spoken zo veel herinneringen rond. Die komen bij elke voetstap naar boven. En tja, het is daar niet altijd leuk geweest. Dus is het fijn hier met een schone lei te beginnen."

Dat is nu zo'n anderhalf jaar geleden. Sinds begin dit jaar woont hij er weer alleen, nadat zijn vriendin ('Haar naam wil ik niet in de krant') er na een liefde van een halfjaar is vertrokken. 

De relatie is het onderwerp van vrijwel elke liedtekst die hij sindsdien schreef en daarmee dominant aanwezig op het album The shape I'm in, dat volgende week verschijnt. 

Een heartbreakplaat, zegt hij zelf. "Ik ben blij dat ik er over heb kunnen schrijven. Dat hielp mij en ik hoop dat het ook anderen helpt. Ik heb nooit geweten dat een gebroken hart zelfs fysiek zo veel pijn kan doen."

Was het je eerste liefdesverdriet?
"Ik heb vaker vriendinnen gehad en had ook al een tijdje samengewoond. Maar toen dat uitging, reageerde ik zoals ik dacht dat een rock-'n-roller dat moest doen: oké, het is over? Prima. Ik ben een bad boy en ga gewoon lekker naar de kroeg met mijn vrienden. Nu heb ik drie maanden op de bank zitten janken. Zo verliefd als op haar ben ik nog nooit geweest."

En toen verliet ze je?
"Ja, maar ik heb het er zelf naar gemaakt hoor. Ik begrijp prima waarom ze is weggegaan. Haar vertrek voelde voor mij als een glas koud water in mijn gezicht. Pas toen kreeg ik door wat voor potje ik er al die tijd van had gemaakt."

Op welk vlak?
"Op welk vlak niet? Ik was niet zo'n leuke jongen meer, was niet meer aardig tegen mijn vrienden, was egocentrisch. Zelfs mijn moeder zei het: 'Je bent veranderd.' Ik weet nog steeds niet waardoor het begon. Misschien kwam het doordat ik na het Songfestival in 2016 non-stop heb doorgeknald. Halverwege vorig jaar besloten we even een stapje terug te doen, niet meer alles aan te pakken. Tja, toen begon ik me dus ineens te vervelen."

"En als ik me verveel, word ik vervelend en ga ik drinken. Niet dat mijn gedrag door de drank is te verklaren, maar het hielp natuurlijk niet."

Douwe Bob: 'Ik heb me als een egoïstische lul gedragen'
Beeld Ernst Coppejans

Maar je werd in die tijd wel verliefd.
"Ja. En hoe zwaar verliefd, realiseerde ik me eigenlijk pas toen ze weg was. Dit was mijn eerste harde afwijzing. Ik bedoel: ik had vaker een vriendin. Maar dit was anders. Uiteindelijk was het een ziekelijke relatie. In de zin dat ik mijn wereld er omheen bouwde. Dat begon leuk, maar werd uiteindelijk negatief. Ik vertelde mezelf dat het juist goed was hoe ik mijn leven inrichtte, maar toen ze eenmaal was vertrokken, stortte het helemaal in elkaar."

Hoe gedroeg je je dan voor die tijd?
"Ik deed niets meer. Helemaal niets. En dat was het gevaarlijke. Ik verveelde me. Ik stopte met schrijven. Ik weet niet eens meer hoe ik precies mijn dagen vulde. Zij ging naar haar studie. Dan vroeg ik: wanneer kom je thuis? Wat zal ik koken? En dan ging ik boodschappen doen en min of meer wachten tot ze er weer was."

Je werd afhankelijk van haar?
"Onwijs ja. Ik was altijd die coole dude, voor wie de meisjes moeite moesten doen. Ineens was het andersom: ik wilde meer van haar dan zij van mij. En ik merkte het op een gegeven moment ook aan haar: die redt het prima zonder mij. Toen klampte ik me nog meer aan haar vast."

Toch zeg je dat je het zelf hebt stuk­gemaakt. Hoe? Ben je ontrouw geweest?
"Ook dat, ja. Ik heb het flink verpest. Ik heb me als een egoïstische lul gedragen."

Waarom ga je vreemd als je zo waanzinnig verliefd bent?
"Het klinkt tegenstrijdig, dat begrijp ik. Maar het heeft ook met mijn zelfbeeld te maken. Ik was een kat in het nauw, denk ik. Op zoek naar bevestiging ofzo. Ik weet het ook niet." Een blik naar opzij. "Ik weet het even niet."

Wat deed je tijdens die drie maanden van verdriet?
"Mezelf verdoven door veel te drinken. Mezelf afleiden. Ik lag op een ochtend in bad en moest weer huilen. Toen had ik er ineens genoeg van. Ik wilde weg. Heb mijn spullen bij elkaar gezocht, heb een taxi besteld en heb onderweg naar Schiphol een vlucht geboekt."

Als ik me verveel, word ik vervelend en ga ik drinken
Douwe Bob: 'Ik heb me als een egoïstische lul gedragen'
Beeld Ernst Coppejans

"Het eerste wat me wat leek was Curaçao. Kuteiland, eigenlijk. Geen moer te beleven. Al na een halve dag wist ik niet meer wat ik met mezelf aanmoest. Lag ik daar op het strand, terwijl ik daar helemaal niet van hou. Ik heb een maatje van me opgezocht die daar een bar heeft en heb twee weken achter de bar gewerkt. Puur vluchtgedrag natuurlijk. Ik kwam op die manier ook helemaal niet tot rust. Ook nadenken over mezelf lukte pas later."

En wat bedacht je toen?
"Dat ik echt wat moest veranderen. Omdat ik anders alles stuk maak. En dan verlaten vrouwen op wie je verliefd bent je dus. Door haar vertrek kon ik mezelf heel anders zien. Ik kan mijn eigen bullshit relativeren."

Wat is die?
"Je wordt als artiest natuurlijk opgehemeld. En de meisjes vinden je leuk. Iedereen slaat je op de schouder en wil een drankje met je drinken. Maar dat stelt dus allemaal niet zo veel voor."

Hondje Tammy springt naast haar baasje op de bank. Douwe Bob met kinderstemmetje: "Hé schatje. Hallo lieffie. Mijn harig rotsje in de branding." Tegen de interviewer: "Zij heeft me er echt doorheen geholpen. Dan keek ze me aan terwijl ik zat te huilen en kroop ze tegen me aan. Je moet de emotionele intelligentie van honden niet onderschatten."

Hij vertelt over de totstandkoming van The shape I'm in. Hij schreef zelf de teksten, maar de muziek is van de hele band. Die verzamelde zich op een in de buurt afgemeerde woonark voor een serie jam­sessies. "Was echt een droom. Als een groep pubers, lekker grooven met een krat pils in het midden. Zo bouwden we organisch de nummers op en is het een dansplaat geworden waarop je kunt huilen."

Schreef je al terwijl je zo verdrietig was?
"Ja man, toen schreef ik de mooiste dingen. I do bijvoorbeeld. Heb ik huilend achter de piano geschreven. Het was de eerste keer dat ik de tranen zo op het schrijfblok heb zien vallen. Dat ik mijn emoties zo puur op papier kreeg, werkte heel motiverend toen."

Als je nu op die scène terugkijkt, wat zie je dan?
"Dat is hilarisch natuurlijk. Wat een cliché! Dat kan ik nu allemaal wel relativeren hoor. Maar op het moment zelf zag ik er de humor niet echt van in."

Waar gaat I do over?
"Over alles kapot maken. Over het besef dat je iemand moet laten gaan. Het nummer staat voor een tweestrijd: ik zag haar nadat het uit was nog weleens. In alle eerlijkheid: ik probeerde haar terug te winnen. Maar ik zag ook dat ze gelukkiger was dan toen we nog samen waren. Man, ik heb haar zelfs gehaat om hoe ze mij niet wilde. Vreemd, toch?"

Wat vindt jouw ex ervan dat jullie relatie nu op deze manier openbaar wordt?
"Ik heb haar de liedjes niet laten horen. Ze gaan ook niet zo zeer over haar, maar over mijn gevoel. Wel zijn er sommige vóór haar geschreven. En buiten dat, als je jezelf als schrijver censureert, kun je er beter mee kappen."

In het lied The shape I'm in sla je spiegels kapot en drink je tot je omvalt. Ook bevat het de zinnen: Just like him/I roam these streets/And try hard to tame the beast/That's in my blood for a hundred years. Wie is die hij?
Eigenlijk zing ik het lied naar mijn vader. Ik herken het beest dat hij in zich had ook in mij. Dat heb ik het afgelopen jaar weer gezien. Zo rond het schrijven heb ik de beslissing genomen dat beest toch weer te willen temmen. Ik bén zo niet. Maar aan de andere kant weet ik niet of ik dat beest ooit helemaal kan doden. Dat is denk ik een levenslange strijd."

Stilte. "Luister, ik ben gewoon een gekkie. Laten we eerlijk zijn. Als ik het album terugluister, hoor ik af en toe een bepaalde wijsheid, maar ik zal altijd ergens dat gekkie zijn."

Gekkie?
"Luister maar naar dat lied. Die regels over spiegels breken en je huis kort en klein slaan zijn geen poëzie. Of die over jezelf kapot zuipen. Of drie maanden janken op een bank." Stilte. "Maar ik heb ook leuke dingen hoor."

Denk je dat die dingen van je vader hebt geërfd? Zijn ziekte is het gevolg van jarenlang alcoholisme.
"Ik heb ook veel leuke kanten van hem hè. Spontaniteit, humor, creativiteit. Maar ik ben meer dan een product van mijn ouders. Het laatste dat ik ben is een ­fucking slachtoffer. Ik ben vooral een slachtoffer van mezelf."

Heb je ooit aan je vader kunnen vragen hoe hij met dat beest omging?
Nerveus getrommel op zijn laars. "Nee. Maar dat heb ik wel kunnen zien. Die is daar nooit mee omgegaan. Dat heeft hij nooit geleerd. Het is ook niet aan mij om daarover te oordelen. Ik weet niet hoe hij daarover denkt. Ik heb hem op die manier nooit leren kennen. Ik moet het doen met verhalen en herinneringen van vroeger."

En nu is het uitgesloten dat je daar nog over praat?
"Dat kan echt niet meer, nee. Het gaat niet goed met hem. Hij ís alleen nog maar. Zijn herinneringen zijn grotendeels weg. Of ik veel naar hem toe ga? Te weinig. Ik vind het moeilijk hem zo te zien." 

Wat treft je dan?
"Zijn hulpeloosheid." Het onderwerp begint hem te benauwen: "Ik weet het niet, man. Daar heb ik nog wat meer therapie voor nodig om hier een goed antwoord op te geven."

Ben je in therapie?
"Nee, joh. Ik heb net een plaat geschreven. Dat werkt voor mij goed om dingen een plekje te geven."

Douwe Bob Posthuma12 december 1992, Amsterdam

1998-2004 Basisschool De Avonturijn
2004-2006 Gerrit van der Veencollege
2006-2008 Individueel Voortgezet Kunstzinnig Onderwijs (Ivko)
2012 Wint De beste singer-song­writer van Nederland. Het daarvoor geschreven Multicoloured angels gaat over zijn vader Simon
2013 Debuutalbum Born in a storm. Die zomer staat hij op Pinkpop
2015 Duet met Anouk, Hold me, haalt de Top 10
2016 Met Slow down voor het Eurovisie Songfestival wordt hij elfde in de finale
2018 Jurylid in The voice kids. Vierde album The shape I’m in verschijnt vrijdag

Douwe Bob is vrijgezel en woont in Zeeburg.

Douwe Bob Posthuma12 december 1992, Amsterdam
Beeld -

"Mensen vinden die uitdrukking 'een plekje geven' nietszeggend. Maar ik begrijp het wel: die dingen zijn nu uitgesproken en hebben een plek in een lied. Dat geeft rust."

Is schrijven de manier waarop je er weer bovenop bent gekomen?
"Ik ben er nog steeds niet bovenop. Ik kan weer genieten hoor. Ik geniet van muziek, ik geniet van mijn vrienden, maar het spookt nog steeds. Ik ga nog steeds slapen met gedachten aan haar en word er nog mee wakker."

Is er sinds het uit is geen andere vrouw meer geweest?
"Ik zou liegen als ik zeg dat ik als 25-jarige nu als een kluizenaar thuiszit. Natuurlijk heb ik seks. Maar het komt allemaal niet in de buurt met wat ik heb gehad. Seks met liefde is zo compleet anders."

Was dit de vrouw met wie je een toekomst zag?
"Zeker, ja. Ik zag een gezin voor me. Ik wilde kinderen. Een boerderijtje. Met kippen en paarden. Maar natuurlijk wilde ze geen kinderen met mij. Met zo'n egoïstische lul."

Wat doe je als ze straks voor de deur staat met haar koffers en zegt: 'We proberen het weer?'
"Pff... Moeilijke vraag. Maar ik blijf een man. Ik ben zwak, vrees ik."

Je hebt verschillende relaties van ongeveer dezelfde lengte gehad. Geloof je er wel in dat je het kunt: een langdurige relatie?
"Soms wel. Soms niet. Maar na deze eyeopener, denk ik toch meer van wel."

Je zei eerder: 'Ik ben erg goed in verliefd worden en stukken minder in wat daarna komt.'
"Tja, misschien wordt het wel nooit beter. Maar dat wil ik wel graag! Luister, ik kan nu beweren: ja, ik heb hiervan geleerd, ik ben gegroeid als mens, de volgende keer doe ik het beter. Hashtag schouderklopje aan mezelf. Maar dat vind ik zelfgenoegzaam. Ik wil mezelf best een schouderklopje geven, maar dan voor dit album. Voor een relatie blijft het vechten."

Wat zou je nu anders aanpakken als je opnieuw verliefd wordt?
"Ik zou wat relaxter zijn. Hoop ik. Ik was jaloers. Elke keer als ze wegging, werd ik onzeker. Nu zit ik beter in mijn vel."

Sommigen met een gebroken hart zeggen: 'Ik begin er nooit meer aan.'
"Ik heb geroepen: ik laat nooit meer iemand zo dichtbij komen. Maar dat slaat nergens op. Dan raak je verbitterd en vervagen de kleuren van het leven. Daar heb je alleen maar jezelf mee. Liefhebben kan verkeerd aflopen, maar is zelfs dan nog een fijne fout om te maken. Ik ga het gewoon opnieuw proberen."

Ik weet niet of ik dat beest in mij ooit helemaal kan doden
Douwe Bob Posthuma12 december 1992, Amsterdam
Beeld Ernst Coppejans