Ik sta als eerste slachtoffer op haar draaicirkellijst

'Ja, met mij. Om maar met de deur in huis te vallen: ik ben kneiter ongesteld dus het wordt alleen met het handje en verder geen geroer, ja." De jonge vrouw, studente denk ik, kijkt woedend naarhet kleine stoplicht naast haar, terwijl ze luistert naar iemand in haar koptelefoon.

Het bordje met de olijke jaren vijftig-fietser die met geprononceerde wijsvinger op het mag-ik-oversteken-knopje? drukt, ergert haar kennelijk zo dat ze met haar wijsvinger zijn grijns probeert weg te tetsen. Dat doet pijn en maakt haar nog bozer.

Intussen heeft de persoon aan de andere kant van de lijn de boodschap, die voor alle andere wachtende fietsers toch zonneklaar is, kennelijk niet helemaal begrepen. Hij vraagt en krijgt uitleg. Wij dus ook.

"Omdat ik dat goor vind, Leo!"

Geen idee wat Leo voorstelde, maar dat het niet helemaal netjes was, is voor iedereen duidelijk - zie ik aan de knikkende hoofdjes. Eerlijk gezegd hoop ik niet dat er nog meer uitleg nodig is en nog eerlijker gezegd eigenlijk wél. Fascinerend toch dat sommige mensen die met een koptelefoon op bellen geen idee hebben hoe hard ze over intieme zaken praten. O, als Leo haar gezicht nu toch eens kon zien!

"Dan keer ik nu om! Dan ga ik nu terug naar huis, hoor, Lee!" En om duidelijk te maken dat ze elk woord meent, stapt ze alvast van haar zadel om het stuur dadelijk dreigend te keren. 

Als ze echt omdraait terwijl ze geen idee heeft dat wij er ook zijn, kan dit wel eens een hoop ijzer-op-ijzergekletter opleveren. En ik heb net een nieuwe fiets. Nou ja, nieuw? Geërfd, en dus dierbaar. En ik sta als eerste slachtoffer op haar draaicirkellijst. Bind in, Leo duim ik. Bind in. Dit is de fiets van mijn moeder.

Leo bindt niet in. Leo gooit nog wat argumenten in de strijd. Over twaalf seconden moeten we oversteken. Wat zegt ie nou weer?

"Ik wil gewoon liggen, Lee... alleen maar liggen, en wat thee."

Goed lied, denkt de tekstdichter in mij, maar ik ben toch bezorgder om mijn fiets.

De oudere vrouw naast me maakt ruimte en ik duik erin. Net op tijd. 

Ze draait. 

"Dan ga jij lekker naar paaldansen. Ga maar. Had je voor mij niet hoeven afzeggen." En terwijl ze weg wil fietsen: "Nee, je hangt voor lul, Leo."

Dan ziet ze ons. 

"Ik ben heel erg ongesteld," verontschuldigt ze zich en ineens huilt ze, geschrokken van haar openhartigheid - geen idee dat wij het al wisten. Voor ons is het groen.

Thomas Acda (1967) is zanger en acteur. Voor Het Parool beschrijft hij wekelijks zijn observaties van 'de' Amsterdammer.